Hoejenbos 

Hoejenbos

Dit beweegt mij ... Kunst

Als kind zat ik al veel te knutselen en tekenen. Ik woonde in Twente en mijn vader was daar directeur van een centrum ten behoeve van de ontwikkeling van beeldende vorming "Scheppende Handen" genaamd. Ik mocht wel eens mee en ik weet nog goed dat vooral het magazijn een fantastische plek was; er lagen stapels en stapels papier in allerlei kleuren, heel veel verf, van alles en nog wat. Voor mij had dit magazijn een enorme aantrekkingskracht. Een keer was er een expositie van volwassenen en van mij stond er ook iets bij: ik had met eindeloos geduld alle figuren van de Fabeltjeskrant nagemaakt van karton en papier. Mijn vader was daar heel trots op en ik ook; het was zelfs een succes op de expositie, want alle kinderen die met volwassenen mee kwamen stonden bij mijn poppetjes te kijken. Mijn vader vond het heel belangrijk dat kinderen knutselen voor de ontwikkeling van de fantasie en heeft dit altijd gestimuleerd. Ik ben mijn vader daar heel dankbaar voor.

Het knutselen en tekenen lag mij ook, ik was niet zo sportief of muzikaal. Ik heb altijd de behoefte gehouden iets met mijn handen te doen. Ik heb nog overwogen om naar de Kunstacademie te gaan, maar dat vond mijn vader weer zonde van mijn hersens. Ik heb het zelf toen ook niet aangedurfd, want ik wilde wel graag zelfstandig zijn en in de kunst moet je wel heel goed zijn om in je onderhoud te kunnen voorzien. Veel vrienden van mijn vader waren docent en deden in hun vrije tijd " de kunst erbij". Zo moest het met mij dan ook maar, dacht ik. Ik ben psycholoog geworden. Er was nooit veel tijd over om dingen te maken, maar ik ben altijd bezig gebleven met teken - en schilderclubs en de laatste tijd model - en portret boetseren. Ik heb altijd wel iets onder handen.

Als ik aan het werk ben en je vraagt me wat het uiteindelijk moet gaan worden, weet ik het vaak zelf nog niet. Je hebt wel een idee aan het begin maar het resultaat ontstaat al doende vanuit het werken zelf. Ik heb een schrijfster wel eens horen zeggen dat zij personages schept, totdat deze personen het boek gaan overnemen en het boek a.h.w. zichzelf schrijft.

Dat is natuurlijk niet zo, maar er is geen sprake meer van bewust verzinnen. Het gaat "van zelf". Hier is niet de ratio aan het werk, die rechtlijnig en volgens de logica werkt, maar een ouder deel van het brein dat heel anders werkt, nl. associatief: het emotionele bewustzijn van de mens.

Dat is ook het belang van kunst: Iedereen kent het wel, dat je geraakt wordt bij het zien van een foto, het lezen van een boek, het luisteren naar muziek. Het kan je ontroeren, verdrietig maken of blij, het kan afschuw oproepen, je kunt er stil van worden of heel vrolijk, kortom je emoties worden aangesproken, vaak op een manier dat je zelf niet zo goed weet waarom. Dat doet kunst. Als een schilderij goed is, kijk je niet naar een plaatje, maar lijkt het of het schilderij iets van je wil, het blijft je aandacht trekken. Er wordt iets in je aangeraakt waarvan je je meestal niet bewust bent op rationeel niveau.
Iets heel erg menselijks, want dat is wat kunst is.

Ine Hoejenbos

W: www.inehoejenbos.nl
E : ine.hoejenbos@ziggo.nl



 

Stuur e-mail



* Invoer verplicht
Website by Tomston